Ups?

Lillesøster har ein lei fasinasjon av å klippe i eigne klær. Ho nekta hardnakka kvar gong, men hjelpes - det lyser klipping lang veg!!

I barnehagen er de så triste kvar gong "De satt og klipte i papir, så snudde eg meg vekk; og plutselig hadde ho klipt i buksa si." Her kjem lillesøster inn med ein "Nei, det gjorde jeg ikke!" Men det skjer heime også. Ho er ganske rask med å seie at "mamma syr det igjen" og det gjør eg jo ( i helga sydde ho sjølv da ho hadde klipt i ein ullstilongs), men når det er klipt mellom 15 og 20 cm så blir det jo ikkje så veldig fint. Kombinert med den fråværande egenskapen som heiter perfeksjonist. Her er det meir "la-oss-snurpe-det-saman" det går i. Heldigvis bryr ho seg ikkje om at buksene (det er alltid de!) er sydd i. Så lang har vi kun kasta to bukser på grunn av uopprettleg skade. Men det blir heilt greit når ho slutter med det!

Eg kunne jo ha lært ho ei lekse ved å kaste det som blir klipt i. Men hell i uhell så meiner eg at vi lærer ho å ta vare på det vi har ved å reparere på det som kan reparerast. Sjølv om ho står for ødeleggelsen sjølv. Aldri så ille at det ikkje er godt for noko. Og når eg skal sy, så tar det berre eit minutt. Stygt og effektivt! :)