Knekt bein og utslitt kone

Det er travle dager. Vi hadde mange planer, og vi HAR mange planer. Eg står for mykje, mannen for mykje, men mest har vi mange planer saman.

Derfor passa det svært dårleg at mannen knakk beinet for snart to veker sidan.

Han har hatt masse vondt, og han er både skuffa og irritert - men så er det slik at ein er seg sjølv nærmast. For sjølv om det er han som får all sympatien (og den fortjener han altså!) så står det ei veldig sliten kone ved sidan av. Alt er delt, ikkje sant? Og når han er nede i 5% er det masse på meg som vanlegvis er på han. Vaske huset, klippe plenen, vaske badet, tømme sluken, trille søppelspannene ned til bossbilen, tømme den store papirkassa, vekeshandle, hente i barnehagen, vaske bilen, bære nyvaska klær opp trappa og reise seg opp ALLE gongane ein av ungane trenger hjelp.

Og han berre sitter der.

Også er det resten. Vaske klær, rydde kjøkkenet, halde barneromma ryddige, køyre alle som skal noko der de skal når de skal, servere mat (han kan lage middag, men ikkje sette den på bordet eller rydde etterpå), tømme alle de fjorten søppelspannene vi har i hus (det er ikkje 14, men eg bruker vanlegvis berre å ta tre av de som er på kjøkkenet, så tar mannen resten - derfor føles det som så mange), passe på at Puste har nok mat og drikke - og generelt løpet opp og ned trappa heile dagen.

Og han berre sitter der.

Alle aktivitetane mannen skulle vere med på har han måtte avlyse. Men nokon av de inkluderte storebror, så da vil eg så gjerne at det skal bli stell der likevel. Så da ordnar eg utstyret som trengst, køyrer begge av gårde og er der med de og lillesøster medan eg serverer mannen det han trenger medan han er der, køyrer de heim igjen og bærer alt utstyret inn i huset og rydder det på plass. Dette har eg gjort to gonger, og skal gjøre på nytt i dag og i morgon og på torsdag. Lenger orker eg ikkje å tenkje.

Og han berre sitter der. Og har begynt å ha ei bok i lomma slik at han har noko å lese på medan han berre sitter der.

Mine eigne aktiviteter og avtaler kan eg ikkje avlyse. De må gå sin gang. Eg må berre hente lillesøster i barnehagen først og få ho heim. Finne nokon som kan hente ho heime seinare og følge ho til hennes avtale som eg ikkje rekker fordi den kræsjar med min. Også må eg ta bruke retten på overtidspause til å hente ho og køyre ho heim. Eller hente storebror og ta begge med til der eg er.

Og han berre sitter der.

Kombinere barn og jobb gjør eg forholdsvis ofte, men ikkje alltid og kvar som helst. Da eg måtte gjøre dette sist laurdag endte eg opp med å miste begge to i heile 40 minutter. Det er det verste eg har vore med på! Og ikkje utenkleg det verste lillesøster har vore med på også.

Og han berre sitter der. Heime. Og eg kunne ikkje ringe - for kva godt ville det gjøre?

Handle inn til kake til avslutninga i barnehagen, handle inn grillmat og utstyr til avslutninga på skulen. Lage kake. Levere kake. Lage grillmat. Servere grillmat. På ein eller anna måte klare å finne ut korleis eg skal klare å gjennomføre 6-årsfest til lillesøster med kun ein voksen som kan gå. På ein eller anna måte klare å sjå at dette kun er midlertidig.

For han berre sitter der.

Medan vi er midt i fleire omstillingsprosessar heime og ei overhengande fare for at sommerferieplanane våre må leggast om sidan han kanskje ikkje kan gå godt nok etter at gipsen forsvinner fire dagar før vi reiser av gårde.

For han berre sitter der.

Men det er ikkje godt for han heller. Han humper seg til jobb kvar dag og er heilt avhengig av andre. Det er ikkje kjekt. Kanskje det er derfor han snakkar han i søvne. Det gjør han vanlegvis ikkje, så eg kvepper ordentlig til og sovner ikkje igjen utpå morgonkvisten, fordi eg blir liggande og tenkje på alt eg må rekke neste dag.

Og han berre sitter der. Medan eg er så sliten at eg leggjer meg kl.21 kvar kveld og lurer på kvar eg kan få meg ein stand-in-ektemann.