Instinkt

Det er sikker som penger i banken (som det heiter)! Kvart år når hausten kjem og været blir ein kombinasjon av bra nok til at Puste framleis likar ute betre enn inne, men samtidig så kaldt/så tidleg mørkt at vi ikkje henger så masse i hagen lenger, kjem samtalen. Skulle vi fått oss ein katt til?

Ein kattunge som har litt liv i seg? Ein som ikkje har tydlege sosiale problemer slik Puste har? Ein som vil leike med ungane når de lagar små papirleikar til den? Vi har plass og tid og kjærleik. Kvifor ikkje?

Samtidig som den samtalen kjem, meir eller mindre på dagen, så skjer det noko rart. Puste står på to poter og stirrer febrilsk inn kjøkkendøra. Og når vi opnar ryggar ho ikkje som vanleg, ho springer rett inn. Også blir ho inne. Ho trampar frå fang til fang, rullar seg foran oss og smiler frå øyre til øyre. Frå og med no er ho inne masse! Heilt til våren kjem.

Høyrer ho oss?

For med det samme hugsar vi kor god og fluffete ho er. Vi hugsar at ho er seg sjølv nok. Vi trenger vel ingen ny katt? Eller?

- ho hadde drevet psykisk terror på ein evt kattunge. Det er spørs om vi ikkje bør vente til Puste har tatt kvelden.